Nu met gratis raamposters!

Hang ze op, kopieer , deel uit, zet ze op je mobiel, geef ze door, hectografeer ze

(net zoals in de oorlog).

New Delft Blue of Paars?

'LET GOED OP, JONGENS EN MEISJES, VANDAAG GAAN WE HET

HEBBEN OVER EERLIJK DELEN...'

Nog een GRATIS poster! Met dank aan de grootmeester Cassandre. Die ging over Voorruiten. Dus dacht ik: VVD Voorruit, maar Vort! waarmee de VVD-baasjes hun vele paardekrachten mobiliseren, is grafisch toch leuker. En we gaan natuurlijk geen reclame maken voor die coureurs! (ook een leuke: niett rutte, maar plankgas!)

Hirst/Shark in Tate Modern

'Homo homini pistrix'

( 'De ene mens is voor de ander een haai': we verslinden elkaar).

Hirst verkocht zijn haai ooit aan de reclameman Saatchi voor 60.000 euro. Later schafte de hedgefondseigenaar Stephen A. Cohen het exquise lekkerbekje aan voor 9 miljoen dollar. Zo gaat dus in de wereld van reclame, kunst en groot geld. Je kan er niet alleen de prijzen flink opkloppen, je kunt ook je imago opblazen tot megalomane proporties. Die meneer Cohen heeft dat bedrag natuurlijk van de belastingen afgetrokken, want voor zijn hedgefonds Sharks Inc. had hij nog een leuke, exclusieve mascotte nodig...

En nu allemaal en masse naar het Tate om te zien hoe we door deze arrogante, zelfverrijkende hefboomkliek 'getild' worden. Maak er vooral een fotootje van voor in het album. Met een leuk onderschrift geheel in de geest van Hirst himself :

Dit fijne, onbekende Werk van de jonge Japanse schilder Taku Yashi (Twee overrijpe bananen op blauwe schotel) (let vooral op het sprankelende blauw dat Taku ongetwijfeld van Vermeer heeft 'geleend' en de eenvoudige theedoek, waarbij wij direct aan onze 'eigen' Jopie Huisman moesten denken) dat onlangs opdook bij de Arnhemse kringloop, is sinds gisteren ook te bewonderen op GoogleArt. Zo kan ook de gewone man, die de drempel van 't museum te hoog vindt, (of de toegangsprijs) -zelfs op pixelniveau- kennismaken met de Kunst. Let bijvoorbeeld op hoe technisch knap de kunstenaar de theedoek in olieverf heeft vereeuwigd. Voor een 'gewone' blik op dit vernieuwend kunstwerk, klikke men op de foto

Dit Werk van David Shrigley (Untitled) wordt grif verkocht in de museumshops... David heeft altijd een lineaaltje bij zich als -ie een tekstje moet schrijven of een kubusje moet tekenen...

M U S E U M S.. A R E ..F U L L.. O F.. C R A P

Met die David Shrigley kun je wel lachen. Hij lacht ook, in zijn vuistje, want met zijn provocerende, hilarische kunst verdient hij toch een leuke boterham. Kunst? Ja. Kunst is pas kunst als het verkoopt. Als je dus mensen bereid vindt een heleboel geld neer te tellen voor iets waar een normaal mens hardhollend aan voorbijloopt.

Kunstliefhebbers zijn dan ook niet normaal, zij zien meer dan een ander. Ze voelen meer en ze hebben meer geld. Verschil moet er zijn. En het scheelt ook als je licht masochistisch ingesteld bent.

Zo heb ik in tijden niet meer zo hard gelachen als tijdens en na mijn bezoek aan de tentoonstelling over de verzamelaar Martin Visser in het Bonnefanten-museum te Maastricht.

Had Visser in eerste instantie veel werk van Cobra verzameld, op een goeie dag besloot hij dat allemaal te verkopen. Die drastische wijziging in het aankoopbeleid deed zich voor na een bezoek aan een expositie van de minimal artist Carl Andre (1935). De Vissers waren hoogst verbaasd dat de galerie in Dusseldorf helemaal leeg was.

'Waar is de kunst?' vroegen ze de galeriehouder. 'Daar staat u op', antwoordde deze. De Vissers waren verrukt. Ze nodigden Andre direkt uit een werk voor hun huis in Bergeyk te maken. Dit Square Piece bestond uit honderd heetgewalste stalen vierkantjes.

'Hoewel ze in eerste instantie teleurgesteld waren omdat het werk veel kleiner was dan ze hadden verwacht, respecteerden ze de keuze van de kunstenaar', zo lezen we in de catalogus. (Het gaat hier dus niet over de zelfmoord van de kunstenaar).

Wij hebben Het Werk ook in levende lijve gezien, in Zaal 11. Mijn vrouw dacht dat het om tuintegels ging en wilde er doodleuk over heen lopen. Uit mijn ooghoeken zag ik de suppoost al een schichtige, voorwaartse beweging maken; nog net op tijd kon ik haar arm grijpen en haar voor arrestatie behoeden. Ik bedoel maar: Het Werk dat nota bene bedoeld is om over heen te lopen, waar de Vissers dagelijks met hun te volle mokken koffie overheen hebben gekuierd, kreeg - eenmaal aangeland in het Museum- een heilig aura en mocht door de curator slechts met handschoenen beroerd worden...

Ook een Werk van Dan Flavin (1933) (een groene buis) maakte deel uit van de kunstcollectie van de Vissers. Soms struikelde een gezinslid of een hond over Het Werk en dan moest het vervangen worden. Bergeyk werd een vaste pleisterplaats voor de minimal artists. Ze mochten altijd komen logeren en hun wilde plannen werden veelal met enthousiasme begroet. De Vissers regelden dan een hal om in te werken en de plaatselijke metaalfabriek zorgde voor de uitvoering.

Christo (1935) werd ook uitgenodigd en verkocht aan het echtpaar zijn Werk Four Barrels (vier geblutste en besmeurde olievaten).Visser liet in een interview echter wel doorschemeren dat Het Werk moeilijk om mee te leven was, omdat het huis van Rietveld er zo vreselijk somber van werd... Tja, wie van Kunst houdt, moet daar soms heel erg onder lijden, daar helpt geen moedertjelief aan.

Sol LeWitt (1928) vroeg tijdens zijn verblijf Mia Visser een klein dierbaar object te kiezen, stopte dat in een roestvrijstalen doos en begroef die op de plaats waar nu het kleine terras is. (kunstdieven sla u slag!). De actie werd vastgelegd in een Foto-Werk called Buried Cube Containing An Object of Importance but Little Value.

Ook Bruce Nauman (1941) logeerde in de Rietveld-bungalow. Tijdens dat verblijf vatte Nauman het plan op een microfoon in het hart van een boom op te hangen, die het geluid van zijn groei zou weergeven. Maar hij weigerde Het Werk aan de Vissers te verkopen, want volgens hem was 'te goed voor een privécollectie'! (Nauman verkocht Het Werk later aan een andere verzamelaar; Visser was daardoor enigszins in zijn wiek geschoten, maar bleef Nauman volgen. (Nauman dacht natuurlijk dat-ie er bij een museum meer voor zou kunnen beuren...)

Echt een aanrader dus, deze tentoonstelling. Tot en met 17.06.12 in het Bonnefantenmuseum te Maastricht.

'Het is met enige schroom dat ik dit -vroege- werk laat zien. Ik ben er zeer aan gehecht en zal het ook nooit verkopen. Weet je, je begint ergens aan te knagen en voor je het weet gebeurt er iets: je krijgt de smaak te pakken. En dan ben ik een Friese doorbijter hoor, ik weet van geen ophouden. Als 't moet ga ik tot het gaatje, maar niet altijd. Soms zegt mijn vrouw: 't Is mooi geweest Halbe, je bent een lekker knaagdier, maar nou op één oor, morgen is het weer vroeg dag en er liggen nog zoveel klussen op je te wachten waar je nodig je tanden in moet zetten. Moest je morgen niet aan de Nachtwacht beginnen? Of stond Van Gogh op de agenda?'

Kut, Kul of Kunst, that's the question. 'Geen kunst', zegt het volk, 'dat kan mijn kleine neefje ook'. Volgens Warhol werd iedereen in de toekomst 'famous', 'just for 15 minutes' (nu 15 seconds geworden in verband met de digitalisering, de globalisering en de nivellering).

In elk geval, dit staat vast, kunst blijft onbetaalbaar.

Wie met zijn vieren op een herfstige zondagmiddag naar het Kroller-Muller gaat (afgezien nog van de benzine voor het autootje) is 68 euro kwijt. Neem je nog een kopje koffie met een stukje appeltaart erbij, dan loopt de teller al gauw op naar 100 euro. Zou Gerrit Zalm in 2001 ruim 220 gulden hebben betaald voor een middagje museum? Denk het niet. We horen 'm tegen 't gezin mompelen 'dat we beter hier tegenover pannekoeken kunnen gaan eten, dan krijg je tenminste nog wat voor je geld.'

Anyway, het werd toch een leuke middag, maar het volk zie je er niet. Kunst schijnt alleen weggelegd te zijn voor de elite. Kunst blijft onbetaalbaar.

Wat Wilders c.s. zeggen is: opdoeken die handel. Laat de elite maar dokken. Maar dat doen ze dus al jaren. Ergo: achterhaalde borrelpraat. Met die subsidies valt het - gezien het prijskaartje - heus wel mee.

De elite heeft altijd wat met kunst gehad. Rijke mensen kochten kunst om ervan te genieten, om er mee te pronken, om aan te geven dat ze een band hadden met Het Onzichtbare, en soms als ze uitgenoten waren, en zich een beetje schuldig gingen voelen over al dat genieten in hun uppie, richtten ze een museum in. Kon het volk ook meegenieten en zich zelf verheffen, zich ontworstelen aan het aardse slijk.

Arbeiders moesten dan van de elite opeens Goed Wonen, in Bauhaus-stoelen zitten en van El Lissitsky genieten. Dan zou het allemaal wel goed komen met de mensheid. Het is inmiddels al lang en breed goed gekomen: het cafeterras bij avond van Van Gogh hangt in het Kroller en aan de muur van de familie Doorsnee.

Tekenend voor de democratisering van de kunst is dat alles nu gelijkgeschakeld is: verwacht je in het museum oog in oog te staan met het origineel, waar de asem van de kunstenaar overheen is gegaan, waar je de textuur van de verf bijna mag voelen, waar je de worsteling van Van Gogh om de natuur op het linnen te smijten van zeer dichtbij mag meemaken, groot is de teleurstelling als je ziet dat het origineel zich veilig ACHTER GLAS bevindt, niet te onderscheiden van een Verkerke-reproductie.

Alles van waarde is weerloos, zal de directie zich verweren, bang als ze is dat de speekseldruppels van drommen drukpratende Japanners of SO2 in de lucht het kunstwerk zal aantasten, of erger nog, dat een overspannen stoffeerder op zoek naar een zinvolle dagbesteding zich met een stanley-mes op het linnen gaat werpen.

Wat zou het Volk zeggen, als ze het toegangskaartje konden (of wilden) betalen? 'Tjonge, tjonge, leg ik hier even 220 gulden op de balie om een reproductie te mogen aanschouwen. Had ik toch beter voor dat geld die Van Gogh in China kunnen bestellen. Hadden we nu tenminste een echt origineel, handgeschilderd, met prima, lichtechte verf aan de muur gehad.'

Precies. Het Volk kijkt wel uit. Laat zich allang niet meer bedotten. Als de elite Vivaldi laat vallen, geniet Het Volk met volle teugen bij Andre Rieu. Ze hebben hun Van Goghs aan de muur, luisteren naar klassiek en het design-badmeubel komt van de Gamma, van Jan des Bouvrie himself. Wat wil je nog meer.

Wie wel wat hogerop wil, gaat naar IKEA en komt met een bijna echte Werkman thuis, een mooie kopie uit The Next Call. Net als de Gooische Vrouwen, drinken ze bij de lunch een fijne grote bel Chardonnay van de Lidl. GTST, dat is de opera van weleer en voor Hamlet ga je naar de film van Kluun.

Portretten ten voeten uit worden niet meer geschilderd; die maak je zelf met je digitale Kodak en laat je bij de fotograaf op de hoek op CANVAS afdrukken. Niet van echt te onderscheiden. Kunst is voor iedereen, van iedereen. Eindelijk: een kleurige Mondriaan als theedoek.

Kijk, de Volkskrantlezer wil zich natuurlijk nog wel een beetje onderscheiden. Dus voor haar en hem geen Mozart, maar Mahler, geen Mondriaan, maar Malewitsj (vandaar natuurlijk die voorkeur van de Volkskrantwetenschapsjournalisten voor het Zwarte Vierkant), geen Gerrit Rietveld (daar woont zelfs een gewone patatboer als Ratelband in) maar Gaudi.

Okee, ieder zijn meug. Maar wie per se anders wil zijn, contact wil met Het Hogere, Het Onpeilbare, De Verwondering, De Stilte, Het Ultieme Zwarte Gat, wie op zoek is naar de diepste en puurste gevoelens en zich graag wil verheffen (soms boven de massa dus), moet DOKKEN, moet daarvoor diep in de beurs tasten. Dat is goed. Het volk is immers nog niet toe aan die toneelvoorstelling die maar niet op gang wil komen ('Joh, dat was juist de bedoeling!' 'Oh.'), en Hamlet in een moderne setting, op gympjes, daar snappen ze al helemaal niets van. Komt goed, alles moet zijn tijd hebben. Zinloos dus, die pogingen om met kapitaalinjecties de evolutie kunstmatig te versnellen.

Dialoog tussen Gooische Vrouwen, bij een grote bel Chardonnay:

'Wist je dat De Kwantum ook al sloophouten slaapkamertjes voor de kleintjes in de aanbieding heeft? Het wordt tijd dat ik m'n Piet Hein Eek bij het grof vuil zet. En met dat doek van Armando en die fluitketel van Alessi heb ik het ook helemaal gehad. So yesterday. Je zal zien, ik wed met je om zes flessen La Tulipe, dat die spulletjes in no-time opgeraapt gaan worden door een Turkse bakfietsvader uit de Vogelaarwijk hierachter.'

'Zie je, dat is nou exact wat Wilders wil en ik ben het wat dat betreft ook helemaal met hem eens: de linkse elite moet, als ze het niet vrijwillig doen, die kunst gewoon worden afgepakt. Met alle middelen en desnoods met behulp van de sterke arm. Het volk, en vooral onze allochtonen -willen we ze een eerlijke kans geven om in onze maatschappij te integreren, heeft er gewoon recht op. Te lang al moesten ze in huis en haard De Kunst ontberen. In het hele Moeltie-Koeltie-debat ontbrak de paragraaf Kunst. Daar gaat Rutte zich helemaal in vastbijten. Uit de lengte of de breedte. Goedschiks of kwaadschiks. Allemaal in de rij, net als bij dat programma van de AVRO, Tussen Kunst & Kitsch. Het wordt tijd dat die linkse elite die slinks verworven KUNST gaat INLEVEREN!'